De Nieuwe Kerk aan het Spui is het eerste kerkgebouw in Den Haag dat specifiek als Protestantse Kerk is gebouwd. In tegenstelling tot de Katholieke Kerk lag hier de nadruk niet op rituele handelingen van priesters aan het altaar. Centraal stond het Woord: de lezing uit de Bijbel en de predicatie daarvan vanaf de kansel, vandaar dat alle stoelen en banken gericht staan op de preekstoel. De oprichters waren verenigd in de Sociëteit van 's-Gravenhage. In de late zestiende eeuw waren de Katholieke Kerkgebouwen geconfisqueerd voor het nieuwe geloof. De Grote Kerk en de Kloosterkerk boden geleidelijk te weinig plaats voor de groeiende bevolking. In 1648 koopt de Sociëteit een stuk land aan in het rosse buurtje Padmoes en daar verrijst het kerkgebouw van architect Pieter Aaronsz. Noorwits. Op 2 mei 1656 wordt de kerk in gebruik genomen. Een predikant uit die tijd dichtte "Weleer stont Padmoes hier, een slyknest, nutst vergeten. Nu straalt' er hemelsch licht: en 't mag wel Patmos heten." Naar het eilandje waarop de evangelist Johannes in ballingschap leefde. De Stichting Nieuwe Kerk stelt zich ten doel het in goede staat brengen en houden van de te ‘s-Gravenhage aan het Spui 175 gelegen Nieuwe Kerk, teneinde deze in het algemeen en plaatselijk belang als historische monument te doen voortbestaan en mede geschikt te doen zijn voor kunstbeoefening en andere culturele doeleinden, in overeenstemming met de waardigheid van het gebouw, en voorts te bevorderen dat aan deze bestemming zal worden voldaan.